బాలు(30) బెంగళూరులోని ఒక పెద్ద కంపెనీలో సాఫ్ట్వేర్ ఉద్యోగి. ఎప్పుడు హడావుడిగా అందరి కన్నా గొప్పగా బ్రతకాలని పరిగెత్తే జీతగాడు. ప్రశాంతంగా కూర్చుని తన కుటుంబం గురించి గానీ, తన మిత్రుల గురించి గానీ ఆలోచించుకునే సమయం లేని మనషి.
కరోనా ప్రభావంతో ఎంతోమంది ఉద్యోగాన్ని కోల్పోయిన వారిలో బాలు ఒకడు. అయితే సంపాదనే కసిగా ఉన్న బాలుకి కరోనా ప్రభావంతో ఉద్యోగం పోతుందని ఊహించని షాకుతో మూడునెలలపాటు బెంగళూరులోనే ఉన్నాడు కానీ ఇప్పుడల్లా కరోనా తగ్గదని ఇక్కడ ఉండి ధనం ఖర్చు పెట్టడం కన్నా ఇంటి దగ్గర ఉండి కొంతలో కొంతైనా మిగుల్చుకోవచ్చు అనే నిర్ణయానికి వచ్చి తన కార్లో ఊరికి బయలుదేరాడు.
బాలు కార్లో ఊరికి వస్తూ ఉండగా మార్గమధ్యంలో అనేక సంఘటనలు చూసి ఆశ్చర్యపోతాడు. ఇంతకాలం నేను డబ్బే ముఖ్యం అని భావించాను. అంతకన్న ముఖ్యమైనవి బంధాలు అనే విషయాన్ని ఇప్పటివరకు గుర్తించలేకపోయాను. ఎందుకంటే వందల కిలోమీటర్లు ప్రయాణించినా రోడ్డు మీద ఏ ఒక్కరూ కనిపించకపోవడం, ధనం కన్నా ప్రాణం మిన్న అనిపించడం. దాంతో పాటు ఎంతో మంది ఉద్యోగాలు పోయినా కుటుంబాన్ని గడిపేస్తున్నారు అప్పులు ఇచ్చేవాడు ఉన్నాడంటే వాడు మిత్రుడో, బంధువో అయితేనేగా ఇచ్చేది. కానీ నేను మాత్రం ప్రశాంతంగా లేను. దానికి కారణం నా లక్ష్యం, నా సంపాదన, నేనే గొప్పగా ఉండాలి అనుకోవడమే నేమో.
పెళ్లి చేసుకొని ఉండి ఉంటే భరించలేని ఖర్చులతో ఉద్యోగం లేని బాధతో ఎలా ఉండేదో అని పెళ్లైన వారందరిని గుర్తు చేసుకుంటూ తన ఊరికి చేరాడు. ఎప్పుడైనా తన బంధువుల కార్యక్రమం ఉంటే తప్ప ఊరికిరాని బాలు చదువు పూర్తయిన తర్వాత మొదటిసారిగా వారం కన్నా ఎక్కువ రోజులు ఇంట్లోనే ఉండటం వలన ఏం చేయాలో తెలియక పక్కనే ఉన్న పట్టణానికి బయల్దేరాడు. వెళ్లేదారిలో తను చదువుకున్న పాఠశాలలో మిత్రులు కనపడటంతో కారు ఆపి వారందరినీ పలకరించాడు. వారందరూ బాలుని చూసి చాలాా సంవత్సరాల తర్వాత నిన్ను కలవడం చాలా సంతోషంగాా ఉంది ఏ పండుగకు ఏ ఫంక్షన్కు కలుస్తాము కానీ చదువు పూర్తయిన తర్వాత మొదటిసారిగా నిన్ను కలవడం నిజంగా చాలా ఆనందంగా ఉందని సంతోషాన్ని వ్యక్తపరుస్తారు.
వారందరూ చిన్నతనంలో పాఠశాల విడిచిపెట్టిన తరువాత రోడ్డు వెంబడి ఉన్న చెరువు గట్టు మీద కూర్చుని ఆరోజుల్లో విషయాలను చర్చించుకుంటూ, ఆడుకున్న ఆటలు, కొన్నిసార్లు పాఠశాల మానేసి జామకాయల దొంగతనానికి వెళ్లి దొరికిపోయిన సంఘటనలు, చిన్నప్పుడు వారు రాసిన ప్రేమలేఖలు, పాఠశాలలో జరిగిన సంఘటనలను గుర్తుచేసుకొని, వారికి పాఠాలు చెప్పిన గురువుల గురించి కనుక్కోగా శ్రీనివాస్ (58)అనే గురువు కుటుంబరీత్యా, ఆరోగ్యరీత్యా ఇబ్బందుల్లో ఉన్నాడని తెలుసుకుని ఆదుకోవాలనే తాపత్రయంతో తన మిత్రులందరినీ కూడా ఏకం చేసి గురువు చేసిన జ్ఞాన దానాన్ని గుర్తు చేసుకొని ఆ గురువుకి వెన్నెముకగా నిలిచారు.
ఒకరోజు బాలుకి ఒక పార్సిల్ వస్తుంది. దాన్ని తీసి చూడగానే ఆశ్చర్యానికి గురి అవుతాడు. ఎవరు నాకు పంపారని, ఎక్కడి నుంచి వచ్చింది అని అడ్రస్ చూసి అక్కడికి వెళ్తాడు. అక్కడికి వెళ్లేసరికి బాలుకి జూనియర్ కావ్య కనబడుతుంది. కావ్యని ఈ బొమ్మ ఎక్కడిది అని అడుగుతాడు. దానికి సమాధానంగా కావ్య నీవు ప్రేమించిన దివ్యకి ఇవ్వడానికి వచ్చినప్పుడు నిన్ను కొట్టి దివ్యని వారి తల్లిదండ్రులు తీసుకుని వెళ్ళిపోయారు. అప్పుడు దీనిని స్వీకరించానని చెబుతుంది.
దివ్య ఒక చేదు జ్ఞాపకం అని, ఆరోజు ధనము లేదనే భావంతో నన్ను తిరస్కరించారని గ్రహించాను. అప్పటినుండి ఇప్పటివరకు ధనసంపాదనే లక్ష్యంగా పెట్టుకున్నాను అని వివరిస్తాడు. కావ్యతో దివ్య జ్ఞాపకాలను పంచుకుంటాడు. కానీ అతనికి ఒక సందేహం వస్తుంది అదేమంటే దివ్యని ఆక్షణం అక్కడ కలుస్తానని నేను ఫోన్లో మాట్లాడానని, తల్లిదండ్రులు దివ్యతో ఫోన్లో మాట్లాడటం తెలుసుకొని వచ్చారేమో, మరి నీవు ఎలా వచ్చావు? అని అడుగుతాడు.
అప్పుడు కావ్య ఆ గొడవ జరిగేంత వరకు కూడా నీవు దివ్యని ఇష్టపడుతున్న విషయం నాకు తెలియదు. కానీ నీవు బహుమతి తీసుకొని వెళ్లే సమయంలో నా ప్రేమను తెలియజేయాలని నిన్ను వెంబడించాను. అప్పుడే తెలిసింది, అప్పుడే గొడవ కూడా జరిగింది. తరువాత దివ్యకి పెళ్లి జరిగిపోవడంతో అప్పుడే నిర్ణయించుకున్నాను నాకు పెళ్లి అంటూ జరిగితే నీతోనే అని నిర్ణయించుకున్నాను. తర్వాత నీ కోసం ప్రయత్నించాను. నీవు ధనము తప్ప ప్రేమకి సమయం ఇవ్వలేదని తెలుసుకుని ఈ క్షణం వరకు ఎదురుచూస్తున్నాను అని చెప్పడంతో కావ్యప్రేమను అర్థం చేసుకొని కౌగిలించుకుని తన అంగీకారాన్ని తెలియచేశాడు.
ప్రతి వ్యక్తి జీవితంలోనూ జ్ఞాపకాలు ఎంతో మధురమైనవి కొన్ని సమయాలలో ఆ జ్ఞాపకాలే కొండంత ఆనందాన్ని, కొత్త ధైర్యాన్ని తెచ్చిపెడతాయి దానికి నిదర్శనమే ఈ కథ.
1. మిత్రులందరికీ ఒక విన్నపం. క్రింద వచ్చిన గంట గుర్తులను నొక్కితే నా బ్లాగు నుండి వచ్చే కథ గాని ఆర్టికల్ గాని నోటిఫికేషన్ రూపంలో మీకు అందుతుంది.
2. ఈ ఆర్టికల్ లేదా కథ గాని వాట్సప్, ఫేస్బుక్ వంటి సోషల్ మీడియా ద్వారా మీ మిత్రులకు పంపవచ్చు.
3. ఈ బ్లాగులోని మీ అనుభవాలను కామెంట్ రూపంలో తెలియజేయగలరు.
No comments:
Post a Comment